De Slak was al stokoud. Hij herinnerde zich zelfs niet meer wanneer hij geboren was. Hij had veel van de wereld gezien en omdat hij alles heel langzaam en bedachtzaam deed, was hij helemaal niets vergeten. Zijn voet kende ieder kuiltje in de grond en in zijn huis hoorde hij de wereldzeeën ruisen. De Slak was een erg tevreden dier. Hij hield van de regen, de wind, het water en de zon. Hij hield van de mensen, de dieren, de bomen, de zee en alles wat hij kon zien, horen, ruiken en voelen. Ja, hij hield ook wel wat van zichzelf. Niet te veel, niet te weinig, net genoeg. Dikwijls voelde hij zich zelfs erg gelukkig. Dan stroomde er zo’n warm gevoel door zijn lijf en kon hij wel uren gelukzalig voor zich uit kijken. Zo kabbelde zijn leven verder. De Slak kon je ook niet meer verrassen: hij voelde iedere regenbui, de vorst en iedere zandstorm al dagen van tevoren en zo werd hij nooit verrast door het weer. Hij wist ook héél veel. Sommige dieren kwamen bij hem langs om hem om goede raad te vragen en de Slak hielp ze zo goed mogelijk verder. Dan voelde hij zich ietsiepietsie belangrijk.
Maar op een dag voelde de Slak een soort kramp in zijn voet: dit had hij nog nooit gevoeld! Het deed een beetje pijn en hij werd er ongedurig van, het was net een soort voortdurend 'stil geschreeuw'.
Ook al had hij vanmorgen na lang zoeken een heel smakelijke kool gevonden..., hij draaide zich onhandig om. “Er hangt wat in de lucht,“ mompelde hij. “En ik zal ontdekken wat het is.”
Het vervolg van het verhaal lees je vanaf 30 november tot aan Kerstmis.
