Dit verhaal vertelt de belevenissen van een hele oude Slak, vele jaren geleden. Op een dag voelt de Slak een kramp in zijn voet. Stilletjesaan komt hij erachter dat de kramp in zijn voet zijn eigen machteloosheid en verdriet is over al wat misloopt in de wereld en gaat op weg. Tijdens zijn avonturen ontmoet hij dieren en mensen met wie hij filosofeert over de zin en de onzin van het leven. Samen met de Slak leren we de rups, de kever, de professor, de heks, de kraai en vele anderen kennen. Ieder van hen heeft zo wel zijn/haar eigen antwoord gevonden op de levensvragen waarmee de Slak worstelt.

"Het verhaal van de Slak" is gebaseerd op het originele verhaal "Op weg naar Bethlehem" van Annegert Fuchshuber uit de jaren '80. We trokken het verhaal open om een breder publiek te bereiken. Zonder expliciete verwijzingen naar het oorspronkelijke kerstverhaal probeerden we wel de essentie van Kerstmis weer te geven. Ook dit verhaal gaat over mens(elijker) zijn/worden.

Het verhaal richt zich tot kinderen, maar spreekt jong en oud aan. Je kan het thuis met het gezin volgen of op school als start van de dag of in (eender welke) godsdienstles of zedenleer. "Het verhaal van de slak" is een initiatief van 2 ouders in hun poging op een leuke en zinvolle manier met hun kinderen samen af te tellen naar Kerstmis.

Volg je de Slak liever via Facebook? Dat kan, ook daar heeft hij een plekje gevonden. Neem zeker een kijkje.

woensdag 3 december 2014

De professor


Eindelijk kreeg de Slak na al die dagen terug een klein beetje trek. Net toen hij in een sappig blad van een paardenbloem wilde bijten, werd hij voorzichtig beetgepakt en opgetild. “Aaah, een slak. Helix Pomatia, een zeldzaam exemplaar van de Sorte Antiqua, denk ik, met heel interessante Radula!”.  Bijziende oogjes achter dikke brillenglazen bekeken de Slak langs alle kanten. Het was de professor. De professor was zeer bekend in de wijde omtrek. Hij was altijd op ontdekking in de natuur en wilde steeds de laatste nieuwtjes kennen over planten en dieren. Als het moest, nam hij de dieren mee om ze te bestuderen. En thuisgekomen moest hij ze in het ergste geval dood maken om open te snijden. Altijd alles “in naam van de wetenschap”. Toen de professor de slak in een doos stopte, wist hij natuurlijk dat het nu aan hem zou zijn! Eerst was hij verstijfd van schrik. Toen riep hij kwaad: “Hela, wat denk jij wel!” “Rustig, rustig”, bromde de man. “Ik ben een professor en jij bent een zeldzame Helix Pomatia Antiqua. Zéér interessant.”
De Slak zuchtte. Hij was helemaal geen zeldzame Helix Pomatia Antiqua. Hij was gewoon “de Slak”. Iedereen kende hem zo. Nog nooit had iemand hem zo’n gekke naam gegeven.  “Als jouw vrienden jou roepen, roepen ze dan soms “Homo Sapiens”, wilde de Slak weten.
“Natuurlijk niet!”, riep de professor. “Niemand noemt mij zo. Ik ben Thaddeus:  voor de vrienden ‘den Thadde’ en voor mijn vrouw ‘Thaddientje’, antwoordde de professor dromerig.
“Zie je wel”, riep de Slak blij, “Jij maakt van ons zomaar “dingen” die je kan bestuderen, maar je moet naar de dieren zélf kijken. Ik ben dé Slak en ik wil nu verder. Zet me alsjeblieft neer!”
Verbluft nam de professor de Slak uit zijn doos en zette hem weer op de grond.
“Tot ziens, Thaddeus”, riep de Slak vrolijk, blij dat hij terug vrij was. Maar de professor zei helemaal niets meer. Hij nam zijn (lege) doos en ging op weg naar huis.

-          nog 22 dagen tot Kerstmis –
Gepost door op Geen opmerkingen:
Abonneren op: Posts (Atom)