Dit verhaal vertelt de belevenissen van een hele oude Slak, vele jaren geleden. Op een dag voelt de Slak een kramp in zijn voet. Stilletjesaan komt hij erachter dat de kramp in zijn voet zijn eigen machteloosheid en verdriet is over al wat misloopt in de wereld en gaat op weg. Tijdens zijn avonturen ontmoet hij dieren en mensen met wie hij filosofeert over de zin en de onzin van het leven. Samen met de Slak leren we de rups, de kever, de professor, de heks, de kraai en vele anderen kennen. Ieder van hen heeft zo wel zijn/haar eigen antwoord gevonden op de levensvragen waarmee de Slak worstelt.

"Het verhaal van de Slak" is gebaseerd op het originele verhaal "Op weg naar Bethlehem" van Annegert Fuchshuber uit de jaren '80. We trokken het verhaal open om een breder publiek te bereiken. Zonder expliciete verwijzingen naar het oorspronkelijke kerstverhaal probeerden we wel de essentie van Kerstmis weer te geven. Ook dit verhaal gaat over mens(elijker) zijn/worden.

Het verhaal richt zich tot kinderen, maar spreekt jong en oud aan. Je kan het thuis met het gezin volgen of op school als start van de dag of in (eender welke) godsdienstles of zedenleer. "Het verhaal van de slak" is een initiatief van 2 ouders in hun poging op een leuke en zinvolle manier met hun kinderen samen af te tellen naar Kerstmis.

Volg je de Slak liever via Facebook? Dat kan, ook daar heeft hij een plekje gevonden. Neem zeker een kijkje.

woensdag 17 december 2014

Het lammetje

De Slak was na het gesprek met de ezel verbaasd en ook wel een beetje boos verder gekropen. Oh, oh, oh...Wat voelde hij zich alleen. Vrijheid!? Allemaal goed en wel, maar als je altijd alles zélf moet kiezen en beslissen!? Die rare ezel had helemaal in de war gebracht. Peinzend kroop de Slak verder door de wei waar ook een lammetje gras stond te eten. Het scheelde maar een haar, of het lammetje had de slak ook opgegeten.
“Help!”, riep de slak, “eet me niet op!”
Het lammetje schrok op en keek toen nieuwsgierig naar de Slak.
"Hallo", zei hij, "ik ben een lammetje en mijn mama is ginder." De Slak zag de rest van de kudde schapen wat verder in de wei.
"Ik zie wel dat jij een lammetje bent", zei de Slak en je had me bijna opgegeten."

“Sorry”, lachte het lammetje.“Het was niet expres, ik had je niet gezien en hier zitten niet veel slakken. Ik heb eigenlijk nog nooit een slak gegeten...hoe smaakt een slak eigenlijk?", ratelde het verder.
"Wij smaken ontzettend vies", antwoordde de Slak snel, "echt héél vies, heel zout en slijmerig en dan nog die harde stukjes van mijn huisje! Nee, hoor, ik zou het maar niet proberen als ik jou was!"
Het lammetje moest lachen met die oude slak en ging naast de Slak in het gras liggen.
"Jij hebt met de ezel staan praten!", zei het lammetje toen.
"Ja", zei de Slak, "hoe weet jij dat?"
"Ik zag dat hij weer een hele uitleg aan het doen was en ik zie aan jouw gezicht wat hij gezegd heeft. Ik ken de ezel héél goed. Hij is een dikke vriend van ons, hij was erbij toen ik geboren was. Hij doet soms wat raar, maar hij bedoelt het goed, hoor!". Het lammetje ratelde alweer verder.
"Ben je zeker?", vroeg de Slak, "bedoelt hij het goed?"  "Die ezel maakt mij ongelukkig! Net of alles mijn schuld is!"
"Rustig maar, Slak," zei het lammetje. "De ezel heeft gelijk, we moeten altijd zélf kiezen, maar ik geloof niet dat we alleen zijn. Iedereen heeft het soms moeilijk. Iedereen stelt zich wel eens vragen. Iedereen doet wel eens iets verkeerd. Iedereen...iedereen! We zitten dus allemaal in hetzelfde schuitje en dat maakt dat we niet zo alleen zijn als we ons soms voelen of zoals we soms zelf denken." De Slak was onder de indruk van het kleine lammetje.
"Maar dan moeten we er wel met elkaar over praten", zei de Slak toen, "anders zijn we wel zo alleen als de ezel beweert."
"Daar kan je zélf voor kiezen, hé!?", antwoordde het lammetje al lachend en liep naar zijn mama, een beetje verder in de wei.

- nog 7 dagen tot Kerstmis -
Gepost door op

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Abonneren op: Reacties posten (Atom)