De Slak was op het eiland blijven slapen, bij de adelaar en de schrijver. De volgende dag had de adelaar hem teruggebracht naar de rots en daar begon de Slak langzaam aan zijn lange tocht terug naar huis. Hij was veranderd, dat voelde hij wel. Hij had veel bijgeleerd. Zijn kramp deed geen pijn meer, maar hij voelde ze nog wel zitten, vanachter in zijn voet en eigenlijk wou hij zijn kramp ook niet meer kwijt. Hij was eraan gewend geraakt en het hield hem wakker. Hij voelde zich gelukkig…gelukkiger dan ooit. Hij voelde zich ook vastberaden: net als het jongetje wilde hij zich toch nog kunnen opwinden over alles wat niet eerlijk was. Tegelijkertijd wilde hij nooit meer vervallen in moedeloosheid, zoals in het begin van zijn reis of zoals de kever die altijd zei dat de wereld om zeep was. Dat nam hij zich voor en dat noemde hij: de kerstvrede: een goed evenwicht tussen rust en kramp, een blijvende kriebel om dingen aan te pakken!
"Voila, dat is het…", dacht de Slak. "Zo wil en zal ik verder leven…wat heb ik toch veel geleerd!"
En opgewekt kroop hij verder, langs een andere weg terug naar huis.Ook voor ons eindigt hier ons reisverhaal. Het was een bescheiden poging om in deze kerstperiode wat extra aan te bieden, naast de andere feestelijkheden.
Wij danken jullie voor jullie supportering, jullie volgen en jullie reacties.
Wij wensen iedereen een zalig kerstfeest en voor de rest van het jaar "de kerstvrede"…
Misschien tot volgend jaar!?
Leen en Serge
Senne, Ayke en Nasser
Terwijl de schrijver maar bleef verder schrijven, keek de Slak om zich heen. De adelaar zat nog steeds naast rustig over de zee te turen, de zon scheen over het eiland, niet te fel en niet te zwak. Een zeebriesje verfriste de Slak zonder dat hij het er koud van kreeg. Alles was net als in zijn droom over het aardbeienveld...Droomde hij dan? De Slak wreef zijn ogen uit, raapte zijn moed bij elkaar en vroeg toen beleefd aan de adelaar: "zou ik alsjeblieft met jou een eindje over het eiland mogen vliegen? Ik zou zo graag zien hoe het hier is, maar dat zou mij uren, misschien zelfs dagen kosten en ik heb het gevoel dat het niet zo lang kan wachten."
De adelaar zette de Slak vriendelijk op zijn rug en daar vlogen ze. De Slak zag opnieuw de mooiste taferelen: een jongen hielp een oude vrouw bij het oversteken, kinderen speelden vrolijk op de straat, er was helder water en prachtige groenvlaktes en een eindje verder stroomde heel wat volk bij elkaar. Ook de adelaar had het gezien en hij vloog wat lager opdat de Slak kon zien wat er gebeurde. Vrouwen lachten en kinderen dansten in het rond, mannen knikten geruststellend naar elkaar en van overal kwam men met geschenken. Er was een kind geboren...het grootste wonder dat mensen kan overkomen, een wonder waar gelukkig geen woorden voor bestaan. De Slak keek zijn ogen uit en voelde zich gelukkig en hoopvol. "dit kleine, lieve kindje heeft in mijn reisverhaal het laatste woord", dacht hij, "het woord van vrede, geluk en liefde."
.