De heks

Niets is wat het lijkt! Niets is wat het lijkt...Niets is wat het lijkt? Wat is dan nog wél wat het lijkt? Kan ik mijn ogen dan nog wel geloven? Of moet ik mij dan altijd overal vragen bij stellen? De Slak liep wat te praten in zichzelf toen hij ineens opschrok door luid kindergeschreeuw: "Heks, heks, ga terug naar waar je vandaan komt!" Er kwam een jonge vrouw aan met een hoge blauwe hoed.

De Slak, die eigenlijk nooit in heksen geloofde, voelde zich nu toch niet zo op zijn gemak. Voor de zekerheid trok hij zich maar snel in zijn huisje terug. Toen de vrouw de Slak zag, bukte ze, tilde hem op en zette hem aan de kant van de weg.


"Pas op", zei ze vriendelijk, "straks gaat er nog iemand op je mooie huisje staan."
De Slak stak zijn kop een klein stukje uit zijn huisje.
"Ben je echt een heks", vroeg hij bezorgd.
"Natuurlijk niet", antwoordde de vrouw. "Heksen bestaan niet."
"Maar de kinderen riepen het je na", zei de Slak.
"Dat leren ze van de grote mensen. En die zeggen het omdat ik anders ben dan hen en dat vinden ze raar. Mensen hebben schrik van mensen die er anders uitzien of anders zijn dan de meesten. Zielig, hé!?"
De Slak bekeek de vrouw van kop tot teen. Ze zag er mooi uit en ze was helemaal in het blauw. Ze hield duidelijk van alle tinten blauw: turquoise, lichtblauw, petrolblauw, donkerblauw, appelblauwzeegroen, …Van elk blauw had ze iets aan: broekkousen, een kleedje, een hoed, nagellak, een sjaaltje, juwelen… Ze zag er stralend uit en lachte.
"Vind je het dan niet erg dat ze je een heks noemen", vroeg de Slak.
"Ach", zei de vrouw terwijl ze haar hoed rechtzette. "Natuurlijk vind ik het erg en natuurlijk doet het pijn. Jammer genoeg went het wel."
"Maar waarom vinden ze het verkeerd dat je anders bent?", vroeg de Slak die dat écht niet kon begrijpen.
"Dat weet ik ook niet", antwoordde de vrouw. "Ik weet alleen dat ik er nooit helemaal zal bijhoren. Ik heb andere gewoontes, ik leef anders, ik denk anders, ik kleed me anders, ik praat anders." Ze zuchtte en ging toen verder. Maar ik ben natuurlijk ook maar gewoon een mens. Soms voel ik me zo alleen en zo onbegrepen. Soms denk ik eraan om maar te doen als iedereen en mijn eigen(aardig)heid te verstoppen. Dan mag ik er misschien ook eens bijhoren."
"Wat???", riep de Slak vol verbazing, "je gaat je toch niet anders gedragen om dan niet meer anders te zijn, dan word je helemaal anders en dan weet je toch zelf op den duur niet meer wie je nu eigenlijk bent!? Bovendien, misschien zijn al die anderen wel anders en ben jij heel normaal!?"
De vrouw glimlachte. "Je bent een lieve en hele wijze Slak", zei ze. "Je hebt helemaal gelijk. Ik zal blijven zoals ik ben en hopelijk ontmoet ik ooit eens iemand die er net zo over denkt als jij!"
Ze liep verder en de Slak dacht dat ze wat huppelde, maar dat wist hij niet zeker.

- nog 13 dagen tot Kerstmis -