Een dikke rups, die vlak naast de Slak van de kool zat te smullen, zag tot zijn grote verbazing dat de Slak langzaam van de kool afkroop. “Wat is er”, vroeg hij. “Smaakt het je niet?” De slak voelde zich inderdaad niet lekker. Hij had geen honger meer en zag wat bleekjes, maar hoe hard hij zijn oude hersenen ook pijnigde, hij wist niet wat er aan de hand was. Dit had hij nog nooit gevoeld. “Er hangt wat in de lucht”, zei hij, “iets wat ik nog niet ken. Het lijkt een beetje op onweer en een beetje op volle maan”.
De rups draaide met zijn ogen. Hij snapte er niets van. Hij had de slak altijd al wat raar gevonden: die dacht over alles na.
“Wat een onzin”, blies hij, “met zo’n lekkere, dikke kool voor je neus, voel je je toch altijd lekker?”
"Toch heb ik geen honger meer", besloot de Slak. “Geeft niet, hoor", zei de rups met zijn mond vol, "dan heb ik lekker veel.” De slak kroop ondertussen verder de kool af. Hij liet daarbij een slijmerig spoor achter. Zo gleed hij verder over de aarde. Hij zou nog veel meemaken, maar voor één keer wist de Slak dat zelf niet. De rups keek hem hoofdschuddend na en nam toen nog een grote, flinke hap.
- nog 25 dagen tot Kerstmis -
