De Slak was op het eiland blijven slapen, bij de adelaar en de schrijver. De volgende dag had de adelaar hem teruggebracht naar de rots en daar begon de Slak langzaam aan zijn lange tocht terug naar huis. Hij was veranderd, dat voelde hij wel. Hij had veel bijgeleerd. Zijn kramp deed geen pijn meer, maar hij voelde ze nog wel zitten, vanachter in zijn voet en eigenlijk wou hij zijn kramp ook niet meer kwijt. Hij was eraan gewend geraakt en het hield hem wakker. Hij voelde zich gelukkig…gelukkiger dan ooit. Hij voelde zich ook vastberaden: net als het jongetje wilde hij zich toch nog kunnen opwinden over alles wat niet eerlijk was. Tegelijkertijd wilde hij nooit meer vervallen in moedeloosheid, zoals in het begin van zijn reis of zoals de kever die altijd zei dat de wereld om zeep was. Dat nam hij zich voor en dat noemde hij: de kerstvrede: een goed evenwicht tussen rust en kramp, een blijvende kriebel om dingen aan te pakken!
"Voila, dat is het…", dacht de Slak. "Zo wil en zal ik verder leven…wat heb ik toch veel geleerd!"
En opgewekt kroop hij verder, langs een andere weg terug naar huis.Ook voor ons eindigt hier ons reisverhaal. Het was een bescheiden poging om in deze kerstperiode wat extra aan te bieden, naast de andere feestelijkheden.
Wij danken jullie voor jullie supportering, jullie volgen en jullie reacties.
Wij wensen iedereen een zalig kerstfeest en voor de rest van het jaar "de kerstvrede"…
Misschien tot volgend jaar!?
Leen en Serge
Senne, Ayke en Nasser
